Cienki smok, czyli druga odsłona Larsa Lundholma

Lars Bill Lundholm

Oddech smoka. Morderstwa na Sodermalmie

tytuł oryginału: Södermalmsmorden
przełożyła Sabina Grabowska
cykl: Axel Hake (tom 2)
wydawnictwo: Filia 2015

Dobra dziewczyna, pierwsza część cyklu powieściowego o perypetiach Axela Hake, szwedzkiego komisarza z wydziału zabójstw policji w Sztokholmie, pióra Larsa Billa Lundholma, który wcześniej był znany jako scenarzysta telewizyjnej wersji przygód Wallandera (innego szwedzkiego policjanta, który rozsławił w całym świecie nazwisko swego twórcy, czyli Henninga Mankella), pomimo niedoskonałości, być może występujących tylko w polskim wydaniu, bardzo mi się spodobała. Nie było więc innego wyjścia, jak kiedyś sięgnąć po drugą powieść z serii o Axelu Hake. Ma ona tytuł Oddech smoka. Morderstwa na Sodermalmie i właśnie skończyłem jej lekturę.

Tysiące twarzy, czyli Beksińscy Grzebałkowskiej

Beksińscy. Portret podwójny

Magdalena Grzebałkowska

wydawnictwo: Znak 2016

stron 480

Lekturą października 2017 w rawskim Dyskusyjnym Klubie Książki była biografia Beksińscy. Portret podwójny, o Zdzisławie i Tomaszu Beksińskich (ojciec i syn), pióra Magdaleny Grzebałkowskiej. Szczerze mówiąc, nie byłem tym wyborem zachwycony. Za biografiami nie przepadam, a Beksiński było dla mnie nazwiskiem obcym. Niby dużo słuchałem muzyki w radio w czasach, gdy Tomasz był prezenterem i autorem audycji muzycznych, ale widocznie nie było nam po drodze, bo akurat jego w ogóle w pamięci nie zakonotowałem. Kiedy otworzyłem i przekartkowałem książkę, kiedy obejrzałem zdjęcia zamieszczonych wybranych dzieł Zdzisława, stwierdziłem, że niektóre robią na mnie wielkie wrażenie i że już wcześniej je widziałem, ale inne kompletnie do mnie nie przemawiają, i też je wcześniej widziałem. Takich artystów nie zapisuję sobie w pamięci, raczej przechowuję w sercu emocje, jakie wywołały te ich prace, które mnie zainteresowały. Reasumując – do książki mnie nie ciągnęło i odłożyłem ją na ostatnią chwilę, która jeszcze rokowała na przeczytanie w terminie, uwzględniając objętość książki, a dokładniej faktyczną ilość tekstu w niej zawartą.

Margaret Atwood "Penelopiada" - Odbrązowiając, odspiżowując

Penelopiada

Margaret Atwood

Tytuł oryginału: The Penelopiad. The myth of Penelope and Odysseus

Tłumaczenie: Magdalena Konikowska

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 163

 

 

 

 

Mity, opowieści tak stare jak ludzkość, to plątanina fantazji, fikcji przemieszanych ze szczyptą autentycznych wydarzeniami w trudnych do ustalenia stosunkach. Sprawa poszukiwań ziaren prawdy w tego typu płodach to rzecz niezwykle karkołomna, jako, że u ich zarania, przekazywano je na ogół drogą ustną. W rezultacie pierwotna wersja zasłyszanej historii tonęła pod kolejnymi warstwami uzupełnień, dodatków, wtrąceń, podkoloryzowań, słowem, wszelkich działań prowadzących do uatrakcyjnienia i dostosowania mitu do ówczesnych warunków. Także i dziś mity poddaje się reinterpretacjom – przedstawia się je na nowo, akcentując wybrane fragmenty, które pozwalają uświadomić nam, w jak niewielkim stopniu, na przestrzeni wieków, zmieniła się ludzka natura. Wedle tej  właśnie idei zrodziła się kolekcja Canongate Myth Series, w ramach której wydano m.in. Annę In w grobowcach świata pióra Olgi Tokarczuk. Skutecznie zachęcony przez polską artystkę postanowiłem kontynuować znajomość z serią, i tak właśnie sięgnąłem po Penelopiadę autorstwa Margaret Atwood, której literacki kunszt poznałem dzięki takim tytułom jak Wynurzenie, Moralny nieład, Kobieta do zjedzenia oraz Okaleczenie ciała.

Sylwia Chutnik "Kieszonkowy atlas kobiet" - Brud, smród i ubóstwo

Kieszonkowy atlas kobiet

Sylwia Chutnik

Wydawnictwo: Korporacja Ha!art

Liczba stron: 232

 

 

 

 

 

 

Pierwszy raz na bazarze. Nie wiadomo, gdzie iść, głośno, gwarno, chaos. Bez mapy nic nie kupisz. To jak miasto w mieście. Potrzebujesz przewodniczki? No to chodź ze mną. Na prawo syf, na lewo syf, a przed nami miejski labirynt [1], w którego trzewia w swoim debiutanckim Kieszonkowym atlasie kobiet zabiera nas Sylwia Chutnik. Wędrując przez zaniedbane uliczki, zaglądając na podwórka, gdzie piętrzą się hałdy śmieci i odpadków, odprowadzani wzrokiem przez wyrostków zabijających prozę codzienności puszką przedobiedniego piwa, docieramy wreszcie na odrapanej kamienicy na ulicy Opaczewskiej na warszawskiej Ochocie.

Petru Popescu "Osaczony" - Ostateczne wyjście

Osaczony

Petru Popescu

Tytuł oryginału: Prins

Tłumaczenie: Zbigniew Szuperski

Wydawnictwo: PIW

Liczba stron: 430

 

 

 

 

Stan charakteryzujący się ustaniem funkcji życiowych określany jest mianem śmierci. Człowiek pogrąża się w wiecznym śnie, a jego ciało – ziemska skorupa zamieniona w martwą maszynerię – zaczyna podlegać procesom gnilnym. Co jednak dzieje się z ludzkim umysłem – nie wiadomo. Czy ulega on zupełnej dezintegracji, a cała osobowość rozmywa się w mgle niebytu? A może – zgodnie z tym, o czym nauczają religie – człowiek obdarzony jest duszą, czyli nieśmiertelnym pierwiastkiem, który istnieje nawet po naszym zgonie? Kwestia jest o tyle trudna do rozstrzygnięcia, że śmierć to proces nieodwracalny. Jeśli dodać do tego jeszcze nieuchronność oraz nieodwołalność, zrozumiały staje się fakt, że umieranie to akt, którego boi się większość ludzi. Z tego też względu w trakcie naszej codziennej egzystencji na barki naszych myśli nie nakładamy tak ciężkiego brzemienia jak rozważania poświęcone odchodzeniu z tego świata – śmierć, a w przede wszystkim nasza śmierć, szczególnie gdy jesteśmy w kwiecie wieku, to temat, który wegetuje gdzieś na obrzeżach naszej świadomości. Cóż jednak czynić, kiedy do naszych uszu dociera wyrok, wyrok, który wyklucza możliwość pomyłki – choroba terminalna, oznaczająca ściśle określony czas, przez jaki będziemy znajdować się na ziemskim padole? W takiej właśnie ekstremalnej sytuacji postawiony zostaje protagonista powieści Osaczony, pióra Petru Popescu, amerykańskiego pisarza pochodzącego z Rumunii.

Juan Goytisolo "Znaki tożsamości" - Rekonstrukcje przeszłości

Znaki tożsamości

Juan Goytisolo

Tytuł oryginału: Señas de identidad

Tłumaczenie: Beata Babad-Gellusseau

Wydawnictwo: Literackie

Liczba stron: 460

 

 

 

 

Czas, gdyby doczekał się ludzkiej postaci, byłby z pewnością osobą, z którą trudno byłoby się zaprzyjaźnić. Stale pędzący w bliżej nieokreślonym kierunku i celu, w niektórych momentach poruszający się zdecydowanie za szybko, w innych zaś wlekący się niemiłosiernie – któż byłby na tyle wyrozumiały i cierpliwy, żeby polegać na kimś tak niesubordynowanym, o krnąbrnej i kapryśnej naturze? Ale te przywary byłyby jeszcze do zaakceptowania, gdyby nie zupełny brak litości, z którego słynie czas – nie wybacza on błędów, nie obdarza nas drugimi szansami, jest głuchy na nasze wołania i prośby. O tym jak bezwzględny potrafi być czas przekonuje się Álvaro Mendiola, protagonista powieści Znaki tożsamości, autorstwa hiszpańskiego pisarza Juana Goytisolo (1931 – 2017).