Słowo na niedzielę

Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego (Ewangelia wg św. Mateusza 19,24)

Pałac w Ciążeniu, dawna letnia rezydencja biskupów poznańskich (później własność prywatna, w 1945 znacjonalizowany, obecnie filia biblioteki uniwersyteckiej w Poznaniu.)

...Nie możecie służyć Bogu i Mamonie. (Ewangelia wg św. Mateusza 6,24)

W cieniu, czyli "Dyskretny bohater" M. V. Llosa

Dyskretny bohater

Mario Vargas Llosa

Tytuł oryginału: El héroe discreto

Tłumaczenie: Marzena Chrobak

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 384

 

 

 

 

Śledząc gnający na złamanie karku współczesny świat, trudno doszukać się prawdy w stwierdzeniu, że dyskrecja to cecha pożądana. Ba, podobna teza może uchodzić za absurdalną, gdy spojrzy się na wszechobecną tendencję do epatowania intymnymi szczegółami ze strefy własnej prywatności, zahaczających o swoisty ekshibicjonizm. Wielu ludzi usiłujących zamanifestować swoją wyjątkowość, stara się wyróżnić z anonimowego tłumu poprzez bezmyślne powielanie wzorca rodem z kolorowej prasy opartego na założeniu, że nieważne, co o nas mówią, istotne, by tych plotek było jak najwięcej. Wydawać by się mogło, że w takim świecie nie może być miejsca dla dyskretnego bohatera, ale jak pokazuje powieść Dyskretny bohater, autorstwa peruwiańskiego noblisty Mariano Vargasa Llosy, rzeczywistość zawsze chadza swoimi niezależnymi drogami.

"The Cazy Iris", czyli kilka odsłon ludzkiego szaleństwa

The Crazy Iris

Kenzaburō Ōe, Masuji Ibuse, Tamiki Hara, Katsuzō Oda, Yōko Ōta, Ineko Sata, Kyōko Hayashi, Mitsuharu Inoue, Hiroko Takenishi

Tłumaczenie: Ivan Morris, George Saito, John Bester, Burton Watson, Koichi Nakagawa, Shiloh Ann Shimura, Margaret Mitsutani, Frederick Uleman, Eileen Kato, David L. Swai

Wydawnictwo: Grove Press

Liczba stron: 204

 

 

 

Mimo, iż demonstracja niszczycielskiej mocy atomowej bomby była tylko pojedynczym przedstawieniem, które rozegrało się w dwóch aktach, na scenach dwóch japońskich miast, to wydarzenie to na trwałe wpisało się w historię ludzkości, wrastając w nią niczym narośl – bolesne i niechciane brzemię, pulsujące swoją brzydotą i ohydą, nieustannie przypomina o podłości, jaką skrywają głębokie mroki ludzkiej natury. Krwawy spektakl donośnym echem odbił się na świadomości całej cywilizacji, a wywołany rezonans odczuwalny jest do dziś, niemal we wszystkich aspektach człowieczej egzystencji, w tym w uprawianej przez ludzkość kulturze. W Japonii na przestrzeni lat napisano szereg literackich płodów, usiłując w karbach słów zamknąć to, co wydarzyło się w przeciągu kilku sierpniowych dni 1945 roku. Interesującą propozycją, dzięki której czytelnik ma sposobność zapoznania się różnymi spojrzeniami na atomowe ataki, jest zbiór opowiadań The Crazy Iris, wydany na łamach oficyny Grove Press.

Grzebiąc w odmętach ludzkiej duszy - "Wiwisekcja" P. White

Wiwisekcja

Patrick White

Tytuł oryginału: The Vivisector

Tłumaczenie: Maria Skibniewska

Wydawnictwo: MUZA S.A.

Liczba stron: 824

 

 

 

 

Wywodzące się z łaciny słowo wiwisekcja  (vivi sectio, czyli dosłownie cięcie żywego) to termin oznaczający przeprowadzanie zabiegu operacyjnego na żywym zwierzęciu w celach naukowych. Wiwisekcje wykonywano już w Starożytnych Egipcie, Grecji oraz Rzymie, a zabiegi doprowadziły do wielu odkryć dotyczących funkcjonowania organizmów żywych (m.in. dowiedziono istnienia zjawiska krążenia krwi czy zrozumiano zasady działania układu oddechowego oraz pokarmowego). Z uwagi na fakt, że chirurgiczna interwencja, której poddawane są zwierzęta (zdarzały się też przypadki ludzkie), często wiąże się z cierpieniem i bólem, wiwisekcji towarzyszą liczne akcje protestacyjne obrońców praw zwierząt – zgodnie z przytaczaną tezą, z moralnego punktu widzenia następuje uprzedmiotowienie stworzeń, których byt poświęcany jest (a poświęcenie to niewolne jest od męki) w imię korzyści dla całej ludzkości. Antropocentryzm w najbardziej skrajnym wydaniu sankcjonuje działania, które porównywane są do tortur  w imię idei, że wszystko co służy dobru człowieka jest akceptowalne i dopuszczalne. Wiwisekcja to również synonim bardzo dokładnej analizy czegoś oraz tytuł monumentalnej powieści autorstwa Patricka White’a, australijskiego pisarza, laureata Literackiej Nagrody Nobla, wyróżnionego za epickie i psychologiczne mistrzostwo, dzięki któremu odkryty został nowy literacki kontynent.

Jones z Goliatem, czyli W Dolinie Elah

W Dolinie Elah (2007)

In the Valley of Elah

scenariusz i reżyseria:
Paul Haggis

Tommy Lee Jones
jako Hank Deerfield
Charlize Theron
jako detektyw Emily Sanders
Susan Sarandon
jako Joan Deerfield

Kilka dni temu przypadkiem trafiłem w telewizji na film Paula Haggisa W Dolinie Elah. Tommy Lee Jones jest jednym z moich ulubionych aktorów i raczej nie występuje w kiepskich filmach, więc zacząłem oglądać z nadzieją na świetną rozrywkę.

Emerytowany sierżant żandarmerii Hank Deerfield (Tommy Lee Jones) stracił już jednego z dwóch synów w katastrofie wojskowego śmigłowca. Kiedy drugi wraca ze swą jednostką z Iraku, a potem nie powraca z przepustki, Hank wyrusza na poszukiwania. Los styka go z ambitną policjantką Emily Sanders (Charlize Theron). Gdy znalezione zostaje ciało syna Hanka, zamordowanego w okrutny sposób, akcja nabiera tempa. Na całe szczęście nie jest to akcja w stylu amerykańskim (pościgi i mordobicia), a w sensie dobrego kryminału czy sensacji (sprawdzanie tropów, poszukiwanie poszlak, prowokowanie podejrzewanych). Tommy Lee Jones i Charlize Theron stworzyli piękny duet aktorski i sami mogliby udźwignąć temat, ale okazuje się, że Susan Sarandon (grająca żonę Hanka), choć trafiła się jej tylko rola epizodyczna, swymi krótkimi pojawieniami się na ekranie dodaje całości tego sznytu, który oddziela produkcję od sztuki. Efekt jest momentami naprawdę głęboko poruszający.

Ściśle tajne. Tajemnice zbrodni wojennych

inny tytuł: Poziom tajności 18
oryg. Рівень секретності 18
ang. The Level of Secrecy 18
główny reżyser: Włodzimierz Ribasja (Головний режисер: Володимир Рибась)
reżyser: Oleg Rogoży (режисер: Володимир Іванов*)
Scenariusz Iłłarion Pawliukov (Автор ідеї: Ілларіон Павлюк)
Ukraina, 2011**

Misja telewizji publicznej, misja polskiej telewizji, brzmi dumnie, tylko co to znaczy? Nic, albo jeszcze mniej. Nawet takie kanały jak TVP Historia, które powinny walczyć z ugruntowanym przez komunę i Rosję obrazem przeszłości, na okrągło puszczają produkcje z Moskwy lub nasze rodzime stworzone według scenariuszy napisanych przez ludzi, którzy tytuły i wiedzę zdobywali na komunistycznych uczelniach. O innych kanałach nie wspomnę, bo na nich najczęściej zobaczymy na zmianę Czas honoru oraz Czterech pancernych i psa, które w sumie są siebie warte, choć prezentują obraz wypaczony w przeciwne strony. Sam nie wiem, co gorsze; czy infantylna, propagandowa przygodowa fikcja, czy „dokumentalne” opowieści o bohaterskich radzieckich „partyzantach” (akurat lecą na Focus TV, gdy to piszę***). Na to jest czas antenowy na wszystkich kanałach. Jakiś czas temu pisałem o prześwietnym łotewsko-europejskim obrazie The Soviet Story z 2008, który, choć powinien być absolutnym priorytetem polskich programów sięgających do tematyki historii, tym bardziej, iż darmowym, konsekwentnie jest blokowany i, jeśli się nie mylę, w ogóle nie doczekał się dotąd w polskiej telewizji premiery. Gdzie tu patriotyzm, polska racja stanu, niezawisłość i niepodległość?

Po pierwsze – nie karać, czyli KLIKER Karen Pryor

Dodaj napis

Kliker - skuteczne szkolenie psa

Karen Pryor

Wydawnictwo: Galaktyka 2014
liczba stron: 118

Kiedy do zamawianej przez internet paczki z zakupami przeznaczonymi dla Aviska, mojego kochanego amstaffa, dorzucałem książkę Karen Pryor, amerykańskiej pisarki specjalizującej się w psychologii behawioralnej i biologii ssaków morskich, Kliker – skuteczne szkolenie psa, miałem już jakie takie teoretyczne pojęcie o pozytywnym szkoleniu zwierząt, w szczególności zaś o metodzie klikerowej. Muszę przyznać więc, że równie jak na książce, zależało mi na płytce DVD z filmem The HOW of BOW WOW (wyprodukowanym przez Sherri Lippman i Virginię Broitman), która była dołączona do tego wydania. Widziałem już jego fragment w internecie i wydał mi się interesującym.

Zajęci deklarowaniem, za co nie chcemy umierać, czyli "Cudza krew" S. de Beauvoir

Cudza krew

Simone de Beauvoir

Tytuł oryginału: Le Sang des Autres

Tłumaczenie: Kazimierz Kossobudzki

Wydawnictwo: Czytelnik

Seria: Nike

Liczba stron: 373

 

 

Wielu jest ludzi, którym przelewanie cudzej krwi przychodzi wyjątkowo łatwo, nie sprawiając żadnych problemów, nie wzbudzając przy tym żadnego moralnego niepokoju. Bliźni traktowani są jako narzędzia niezbędne do realizacji swoich zamierzeń. Ich byt nie znaczy zbyt wiele – cena jego jest niska i łatwo przeliczalna na pieniądze, pożywienie, żywot innych. Cynizm, poczucie wyższości, bezwzględność ułatwiają posługiwanie się bliźnim w sposób instrumentalny i bezduszny. Należy jednak zauważyć, że jest grupa ludzi, dla których takie podejście jest niedopuszczalne i niegodne istoty ludzkiej – tymi osobnikami są m.in. młodzi, dla których znamienny jest idealizm, przekonanie o możliwości ulepszenia świata. Niestety na ogół otoczenie brutalnie weryfikuje te zapatrywania, co dobrze udało się uchwycić Simone de Beauvoir w swojej powieści zatytułowanej Cudza krew.