Dolina umarłych

Tess Gerritsen

Dolina umarłych

tytuł oryginału: Ice Cold/The Killing Place

cykl: Rizzoli/Isles (tom 8)

tłumaczenie: Krzysztof Obłucki

wydawnictwo: Albatros 2011

Amerykanka Tess Gerritsen jest z zawodu lekarką, ale wielkie sukcesy osiągnęła nie na polu medycyny, a literatury. Największą sławę, głównie w USA i Europie, przyniosły jej powieści kryminalne i thrillery medyczne. Sięgając po kolejną jej książkę, tym razem pod intrygującym tytułem Dolina umarłych, miałem nadzieję na świetną rozrywkę, ale to, na co trafiłem, całkiem mnie zaskoczyło.

Doktor Maura Isles przylatuje do Wyoming na konferencję patologów. Spotyka tu znajomego z dzieciństwa, który jak się okazuje, wybrał tę samą profesję co ona. By odetchnąć od zawodowych tematów, decydują się na wypad do pobliskiego schroniska górskiego wraz z jego córką i znajomym małżeństwem. Po drodze, dzięki wierze w nieomylność GPS i nawigacji, wybierają drogę, której by przy takich warunkach pogodowych nigdy w życiu nie wybrał nikt kierujący się mapą, widokami za oknem i zdrowym rozsądkiem. Lądują w rowie i by ratować się przed zamarznięciem w śnieżycy, postanawiają udać się do pobliskiej osady Królestwo Boże.

Gdy Maura nie powraca z konferencji w ustalonym wcześniej terminie, na poszukiwania wyruszają jej przyjaciele, wśród których jest policyjny detektyw Jane Rizzoli i jej mąż Gabriel, agent FBI. W jarze przy wiejskiej drodze policja znajduje spalony samochód z czterema ciałami w środku. Co będzie dalej, oczywiście nie zdradzę.

Jak już się zorientowaliście, zaczyna się ciekawie. I od razu powiem, że tak będzie aż do końca. Wielokrotnie używa się sformułowań „od tej książki nie można się oderwać” czy „ta książka wciąga”, ale w przypadku Doliny umarłych to i tak mało powiedziane. Dobrze, że nie jest grubsza, gdyż niczym narkotyk mogłaby oderwać nas od rzeczywistości, przyprawić o zawalenie terminów, niewyspanie i inne konsekwencje podobne do następstw prawdziwego uzależnienia. Z drugiej strony szkoda, że jest tylko przeciętnej długości, gdyż po zakończeniu lektury żal, że to już.

Postacie bohaterów zarysowane wyraziście, choć bez zbędnego zagłębiania się w szczegóły. Protagonistka sympatyczna, choć bez rewelacji. Elementy medyczne – jak zwykle u Tess – mocne. Nastrój, napięcie – jak w najlepszych, sztandarowych pozycjach gatunku. Nic z tych rzeczy nie jest jednak głównym atutem Doliny. Genialnie wyjątkowym walorem powieści jest oryginalny, świetny pomysł na główny wątek intrygi i jego mistrzowskie wykorzystanie aż do samego końca, którym jest absolutnie zaskakujące zakończenie. Coś takiego zdarza się w literaturze nieczęsto i tym razem Gerritsen zafundowała czytelnikom prawdziwą ucztę.

Dolina umarłych jest typową książką służącą do zapewnienia odbiorcy świetnej rozrywki i zdobycia przebojem najwyższych lokat na listach bestsellerów. Nie można jej jednak odmówić poruszania wielkich, ważkich problemów. Jakich, nie będę ujawniał, jednak powiem, że odnoszą się również do Polski. Główny, może nie bardzo wprost nas dotyczy, ale za to w pewnych okresach dużo się u nas o nim mówi, a drugi był dla mnie przyjemnym zaskoczeniem, gdyż wisi nad polskim wybrzeżem niczym prawdziwy miecz Damoklesa, a ta sprawa w naszych mediach w ogóle nie istnieje, nie mówiąc już o kompletnym braku zainteresowania ze strony państwa. O co chodzi, nie powiem, kto przeczyta, będzie wiedział. A do przeczytania gorąco zachęcam, zwłaszcza miłośników sensacji, thrillerów i kryminałów z nauką oraz technologią w tle.

Wasz Andrew