Jedna Polska, dwa światy

Dziś miała być kolejna recenzja, lecz będzie co innego. Myślałem, że do wszystkiego w Polsce już się przyzwyczaiłem, że nic mnie nie zadziwi, ale się myliłem. I nie wytrzymałem. W naszym kraju mamy coś, co nazywam Polskim Pendolino - mamy wszystko to, co gdzie indziej, tylko że na ogół różni się drobnym, lecz najbardziej znaczącym szczegółem od tego, co myślą wszyscy na całym świecie patrząc na coś i wymawiając jakąś nazwę. Pendolino (z wł. „wahadełko”) to rodzina włoskich elektrycznych zespołów trakcyjnych o prędkościach maksymalnych od 200 do 250 km/h. Mamy? Mamy! Ale inne niż wszyscy. Bo funkcja, która jest wyróżnikiem tej konstrukcji, i od której nazwa pochodzi, w Polsce nie działa*. I tak w niezliczonych aspektach naszej rzeczywistości, zwłaszcza tych najważniejszych, bo odpowiedzialnych za procesy regulacyjne w społeczeństwie, państwie, ekonomii, itd. W dodatku mamy w Polsce dwa światy - deklarowany i rzeczywisty. Tu też można wymieniać w nieskończoność. Dotąd jednak, jak się okazuje błędnie, myślałem, że współistnienie tych dwóch sprzecznych światów wymaga ich rozdzielenia - ksiądz nie może publicznie przyznać się do spłodzenia w trakcie pełnienia posług kapłańskich grupki dzieci, choć może do nich publicznie mówić „synu” i „córko”, urzędnik PIP jadący co dzień obok pola należącego do jego krewnego, który nikogo nigdy nie zatrudniał, może widzieć dwudziestu robotników rolnych zasuwających przy zbiorach, ale nie może na ten temat napisać oficjalnego dokumentu w pracy, itd. Ale okazuje się, że niedługo dojdziemy do takiego stopnia społecznego zakłamania, że i ten rozdział pozostanie tylko urokliwym wspomnieniem. W ostatnim programie z cyklu Kuchenne rewolucje właściciel restauracji bez najmniejszego cienia krępacji, wręcz z dumą, oświadczył Marcie Gessler, że kelnerka może u niego zarobić nawet 3 zł za godzinę, a kucharz nawet 5! I w dodatku z dalszej wypowiedzi wynikało, iż uważa, że to i tak za dużo. I co? I nic.

Gdyby to był normalny kraj, gdyby miały być nadzieje, że kiedyś w nim  będzie lepiej nie tylko nielicznym, ale wszystkim, że zmniejszy się przepaść między najbogatszymi a najbiedniejszymi, że dogonimy państwa cywilizowane nie w PKB, nie w płacy średniej, ale w dominancie płacy, to w tym momencie uczciwa prowadząca program powinna zerwać współpracę z takim „biznesmenem”. Oczywiście ustawodawca zadbał o to, żeby przepisy o płacy minimalnej były martwe (dotyczą tylko umów na etat, nie ma w nich stawki godzinowej) i stąd dobre samopoczucie wszystkich, bo prawa przecież ów dobroczyńca klasy pracującej (daje im pracę, więc powinni być wdzięczni) nie złamał. Takie wyznania na antenie, to tylko w Polsce. Nie dziwne więc, że do tego kraju trafiają liczni inwestorzy z Zachodu. Gdzie w Unii znajdą tańszych robotników? A może niewolników? Bo 3 zł za godzinę to chyba idealna definicja niewolnika.

Dodam tylko, że już kiedyś pisałem, iż pewne muzeum w Polsce proponowało w ogłoszeniu 2,5 zł za godzinę pracy na pełny etat! Napisałem do PIP, żeby nie było, że żaden z ich urzędasów o tym nie wie, i też bez rezultatu. 

No i jeszcze jeden kwiatek. Państwo płaci za wynagrodzenie „stażystom”, czyli darmowej sile roboczej przydatnej do prostych prac. Chyba nikt nie wierzy, że przez sześć miesięcy można się uczyć zamiatania zakładu fryzjerskiego, kopania dołów łopatą czy przebierania jabłek? Tym, którzy nie wiedzą, powiem jednak, że państwo (czyli wszyscy podatnicy) płacą również... organizatorom tych staży, czyli przedsiębiorcom. Daje im więc darmowego pracownika i jeszcze płaci za to, że ten go łaskawie weźmie. Aż dziw, że wszyscy biznesmeni z Niemiec i innych podobnych krajów jeszcze się do nas nie przenieśli ze swymi firmami. Ciekawe dlaczego? Za głupi czy za mało elastyczni moralnie?

Zdjęcie na górze zostało zrobione kilka dni temu w Ahlbecku (obok Świnoujścia). Tyle o drożyźnie paliwowej w Niemczech.

No, dosyć na dzisiaj. A wszystko przez Kuchenne rewolucje.

Wasz Andrew

* Chodzi o wychylne nadwozie, które w Polsce jest niewychylne.