Westeros Light

George R. R. Martin

Rycerz Siedmiu Królestw

tytuł oryginału: A Knight of the Seven Kingdoms

tłumaczenie: Michał Jakuszewski

wydawnictwo: Wydawnictwo Zysk i S-ka 2014

liczba stron: 357

Kiedy sięgałem po Rycerza Siedmiu Królestw George’a R. R. Martina miałem mieszane uczucia. Nie, nie z powodu zewnętrznej postaci tej książki, gdyż szata graficzna i jakość wydania w twardej okładce zasługują na bardzo dobrą ocenę. Wystarczy rzut oka na front tomiku, by zorientować się, iż mamy do czynienia z klimatami rycerskimi, a odpowiednie proporcje rozmiarów okładki, przynajmniej jak dla mnie, zapewniają wygodę, czyli czytanie w pozycji rzymskiej obiadowej z lekturą w jednej ręce, a kawką lub herbatnikami w drugiej. Moja niepewność wynikała z pewnej kompletności świata Pieśni lodu i ognia pióra tego samego autora, w którym rozgrywają się również wydarzenia trzech opowiadań składających się na Rycerza Siedmiu Królestw (Wędrowny rycerz, Zaprzysiężony miecz, Tajemniczy rycerz), co rodziło we mnie obawy, iż te ostanie będą wyglądały przy wspomnianej wielkiej sadze niczym drewniane przybudówki przy okazałym dworze. Monumentalność głównego cyklu powieściowego nie bardzo też dawała mi nadzieję, by autor sprawdził się w tak krótkich formach literackich. Nie było jednak innego wyjścia by się przekonać, jak posmakować.

Przenosimy się na kontynent Westeros w erę przed wydarzeniami z Pieśni lodu i ognia. Rozpoczynając lekturę pierwszej opowieści poznajemy młodego i ubogiego wędrownego rycerza o imieniu Dunk, który zamierza zdobyć sławę i majątek, a realizację marzeń postanawia rozpocząć od udziału w wielkim turnieju. Do pomocy ma tylko giermka – chłopaka z gminu, który się do niego przypałętał. Co wyjdzie z tej znajomości i z planów o rycerskiej karierze nie będę zdradzał. Formy krótkie, więc i ja powiem krótko – Martin kompletnie mnie zaskoczył. Pokazał, iż potrafi swój styl do kanonu literackiego dostosować wręcz idealnie. Pieśń lodu i ognia - ogromna powieść, czy też seria powieściowa, jak woli większość, jest poważna i przysadzista w stylu, jak na dzieło tych rozmiarów wypada. Natomiast trzy historyjki o Dunku są lekkie, z dużą dawką humoru i naprawdę potrafią totalnie czytelnika zaskoczyć, co w fantasy jest znacznie rzadszym bonusem niż w „klasycznej” fantastyce. Świetne, oryginalne pomysły, mniejsza ilość postaci nie zmuszająca czytelnika do takiego skupienia jak Pieśń lodu i ognia. Wszystko, czego potrzeba krótkiej formie. Te opowiadania to prawdziwe perełki.

Martin nie byłby sobą, gdyby przewrotnie nie wplótł w bajkowo-rycerskie klimaty, tradycyjnie jednoznaczne moralnie, czytelne i czarno-białe, relatywizmu, który sprawia, iż czarne nagle wydaje się białe, a białe czarne, ale tylko do momentu, aż skonstatujemy, iż wszystko namalowane jest paletą zawierającą tylko szarości, za to w nieskończonej ilości odcieni. Dotyczy to zarówno czynów, postaci, jak i realiów. Nawet turnieje rycerskie nie są radosną zabawą, a już na pewno nie dla pokonanych, rannych i zabitych. Ale cóż. W końcu nie są to baśnie dla najmłodszych. Dla wszystkich starszych pragnących Martina w lżejszej wersji – rzecz zdecydowanie warta polecenia. Godna uwagi również dla wszystkich, którzy nie lubią przytłaczającego realizmu i naturalizmu, ale mają ochotę na dobre, nawet perfekcyjne opowiadania. I kieruję te słowa nie tylko w kierunku miłośników fantastyki, gdyż zbroje i zamki to tylko szata. Ważna jest zawartość.

Jest tylko jedno „ale”. Może ktoś mi wyjaśni, o co chodzi w poniższym cytacie. Raczej nie jest to dzieło chochlika drukarskiego, gdyż rzecz się powtarza:

„W końcu chłopak usiadł poniżej soli razem z nimi, wykrzywiając usta w grymasie niezadowolenia.” (podkreślenie A.V)

Mam na ten temat pewną teorię, ale żadnych możliwości jej zweryfikowania.

Jeszcze raz polecam przesympatycznego rycerza Dunka i opowieści o jego przedziwnych przypadkach, w dodatku pozbawioną wpadek edytorskich, co szczególnie warte podkreślenia w dzisiejszych czasach

Wasz Andrew