John Grisham „Wyspę Camino” („Camino Island” #1) - pięknie i kryminalnie o książkach

Sięgając po „Wyspę Camino” (pierwsze wydanie w 2017), powieść otwierającą cykl o tym samym tytule („Camino Island”) pióra Johna Grishama, współczesnego (ur. 1955) amerykańskiego prawnika i pisarza specjalizującego się w thrillerach prawniczych oraz kryminalnych, nie miałem specjalnych oczekiwań. Fakt – nazwisko znane chyba każdemu książkolubowi, ale tytuł nic niemówiący, a researchu żadnego nie przeprowadziłem poza sprawdzeniem ocen na goodreads, lecz już bez zaglądania do recenzji. Wybrałem wydanie audio z głosem Rocha Siemianowskiego, na podstawie tłumaczenia Jana Kraśko.

No i stało się. Zakochałem się w tej książce. Niemal od samego początku. Rzecz cała zaczyna się od spektakularnej kradzieży z włamaniem, której przedmiotem są białe kruki – rękopisy pięciu powieści Fitzgeralda. Wątek kryminalny jest świetny; intryga oryginalna, pomysłowo i z mistrzostwem poprowadzona, ale nie jest to jedyna warstwa fabuły. Wątki obyczajowe są niemal równoważne opowieści kryminalnej, i choć nie przepadam za romansami, to sam nie wiem, w której kategorii lepiej tę powieść umieścić – w obu kategoriach jest doskonała.

Można podnosić różne ważkie elementy, które odnajdujemy w i tak interesującym dziele. Ja zwróciłem uwagę na przykład na błąd aproksymacji pięknie pokazany w działaniu prywatnej agencji detektywistycznej, którego powszechność oraz waga zostały już w USA zauważone i uwzględnione w programach szkoleń (FBI na przykład), a w Polsce mimo epidemicznych rozmiarów nic się w jego sprawie nie robi.

Akurat czytam „Skąd ten bunt?” Paula Masona, więc oczywiście zwróciłem uwagę też na wyraźnie uwypuklony problem narastający nie tylko w USA, ale i w całym zachodnim świecie, a będący jednym z najważniejszych źródeł obecnych i przyszłych napięć społecznych, a być może i upadku kapitalizmu oraz demokracji w jej dotychczasowej formie, czyli przytłaczająca wielkość obciążeń kredytów studenckich i podobnych, które stają się dla młodych pułapką finansową niejednokrotnie bez wyjścia i na całe życie.

Ogólnie można powiedzieć, że zarówno w tle, jak i bliżej pierwszego planu, uważny odbiorca wychwyci wiele interesujących aspektów dzisiejszej Ameryki. Jednak tym, co mnie naprawdę w „Wyspie Camino” tak urzekło, nie jest ani fabuła obyczajowa, ani intryga kryminalna, choć poprowadzone ze znawstwem i wyczuciem, ale lekkość pióra Grishama. Piękno języka, jego plastyczność i obrazowość oraz, co nie mniej ważne, cudowny sposób, w jaki pisze o książkach. A pisze tak, że zamierzam sięgnąć i po wersję z literkami, gdyż w audiobooku nie sposób wychwycić wszystkich nazwisk wspomnianych w powieści literatów, które warto zanotować, by poszukać ich dzieł.

No i wreszcie Grisham to pierwszy autor, który nie boi się wsadzić kija w literackie mrowisko; śmiało rzuca to samo stwierdzenie, które ja już od dawna powtarzam – jest tyle dobrych książek, że na czytanie słabych szkoda czasu. DNF nie jest żadnym wstydem dla czytelnika; jeśli już, to dla pisarza.

W jednym momencie lektor wysypał się niestety – Panie Rochu, nie ma czegoś takiego jak ekspresso. W kilku miejscach dykcja też mogłaby być lepsza, ale i tak przyjemnie się tego słuchało. Audiobooka w tej interpretacji śmiało polecam nie tylko tym, którzy mają problem ze wzrokiem. „Wyspa Camino” tak mi się spodobała, że aż się boję, czy dalszy ciąg opowieści o niej utrzyma poziom...

P. S. Ukraina wciąż walczy nie tylko o swoją wolność, a my, choćby w pewnym stopniu, możemy pomóc jej obrońcom i obrończyniom, w tym także naszym chłopakom na wojnie. Każde wsparcie i każda wpłata się liczy! Można wspierać na różne sposoby, ale trzeba coś robić. Tutaj zrzutka na naszych medyków pola walki działających na froncie pomagam.pl/dfa8df