"Gdy zniknęły gołębie" Sofi Oksanen - O brunatno-czerwonych kartach estońskiej historii

Gdy zniknęły gołębie

Sofi Oksanen

Tytuł oryginału: Kun kyyhkyset katosivat

Tłumaczenie: Sebastian Musielak

Wydawnictwo: Czarne

Liczba stron: 368

Format: papier

 

Wojna to sytuacja ekstremalna, w obliczu której człowiek przyjmuje najróżniejsze postawy. A jako iż jest to czas chaosu i destrukcji – kiedy dotychczasowe prawa nierzadko okazują się ułudą, gdy królują ślepy traf, przypadek, ale i zdolność adaptacji do raptownie zmieniających się okoliczności –  bywa ona papierkiem lakmusowym dla naszego humanizmu. W tym ujęciu wojna jest wyzwaniem dla naszej moralności, bowiem panujące realia nie sprzyjają jej zachowaniu – powszechne zniszczenie i bezład sprzyjają troszczeniu się wyłącznie o siebie, szczególnie że niekiedy przetrwanie jest warunkowane poświęceniem życia innych. Wojna katalizuje więc najróżniejsze reakcje, które wiążą się z określonymi postanowieniami i wyborami – te zaś niosą za sobą skutki i konsekwencje, z którymi trzeba się zmierzyć w przyszłości. Przypomina nam o tym Sofi Oksanen (ur. 1977), fińska pisarka o estońskich korzeniach, autorka powieści Gdy zniknęły gołębie.

Andrus Kivirähk "Człowiek, który znał mowę węży" - O nieuchronności zmian

Andrus Kivirähk

Człowiek, który znał mowę węży

Tytuł oryginału: Mees, kes teadis ussisõnu

Tłumaczenie: Anna Michalczuk-Podlecki

Wydawnictwo: Marpress

Seria: Bałtyk

Liczba stron: 412

Świat wraz z zamieszkującymi go ludźmi to układ, który podlega nieustannym fluktuacjom i zmianom. Stąd długowieczny i bezstronny obserwator – gdyby takowy istniał – byłby świadkiem zmierzchu niejednej epoki. To, co z punktu widzenia jednostki jawi się jako trwałe i niezachwiane, nagle okazuje się zaskakująco kruche i przejściowe. Boleśnie przekonuje się o tym choćby Leemet, bohater powieści Człowiek, który znał mowę węży pióra Andrusa Kivirähka (ur. 1970), estońskiego dziennikarza, dramaturga i pisarza.

Aimée Beekman "Katarynka" - Ani śmiesznie, ani błyskotliwie o przyszłości

Aimée Beekman

Katarynka

Tytuł oryginału: Väntorel

Tłumaczenie z j. rosyjskiego: Witold Dąbrowski

Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy

Seria: Klub Interesującej Książki

Liczba stron: 230

Niszczycielska działalność czasu przejawia się na niemal każdej płaszczyźnie człowieczego żywota. W zasadzie nic, co jest dziełem ludzkim, nie jest w stanie oprzeć się destrukcji – niemal wszystko wraz z biegiem lat sczeźnie, skruszeje, pęknie, złuszczy się bądź utleni. Czas bywa także okrutny dla literackich płodów – dana książka w chwili wydania może cieszyć się ogromnym zainteresowaniem zaakcentowanym wyróżnieniami bądź przychylnością krytyki, ale dopiero mijające dziesięciolecia stanowią prawdziwą formę weryfikacji jej wartości. Przykładem dzieła, które powoli odchodzi w czytelniczy niebyt mimo uhonorowania literacką nagrodą oraz opublikowania na łamach całkiem popularnej serii jest Katarynka autorstwa estońskiej pisarki Aimée Beekman (ur. 1933) – ten utwór z 1970 roku, w Polsce wydany 1978 w ramach Klubu Interesującej Książki, będący zdobywcą nagrody im. Juhana Smuula, dzisiaj bardziej niż z ponadczasową literaturą kojarzy się z literacką skamieliną.