Droga ucieczki - Rachel Abbott

audiobook

Rachel Abbott

Droga ucieczki

(oryg. The Back Road)
(DCI Tom Douglas #2)
tłumaczenie: Emilia Skowrońska
czyta: Filip Kosior
Wydawnictwo Filia

Cykl o policjancie Tomie Douglasie pióra Rachel Abbott, znanej i uznanej brytyjskiej pisarki, otwiera prześwietna powieść Tylko niewinni (Only the Innocent). Po jej poznaniu zaznaczyłem kolejną, drugą część serii – Drogę ucieczki – jako „poza kolejnością”, przez co znalazła się w najwyższej części mojej listy oczekujących na przeczytanie. Trochę zniechęcał mnie polski tytuł, ale okazało się, że to po raz kolejny cielę chciało być mądrzejsze od krowy i nasz rodzimy wydawca, która to maniera jest chyba szczególnie polską specyfiką i ewenementem, musiał się odróżnić od całej reszty świata dając tytuł inny niż wszyscy*. W oryginale tytuł brzmi dużo lepiej i sugeruje coś całkiem innego, niż w brzmieniu polskim. Ciekawostką jest też fakt, że o ile w tekście powieści tytułowa Back Road pojawia się wielokrotnie, to chyba nawet raz nie została przetłumaczona jako Droga ucieczki.

Tak jak i poprzednio wybrałem nie wersję z literkami, a książkę czytaną przez Filipa Kosiora. Pierwsze momenty lektury są nieco chaotyczne, ale rozstrzelone wątki szybko się scalają i Droga ucieczki wciąga z każdą chwilą coraz mocniej. Mimo iż protagonistą cyklu jest policjant Tom Douglas, to nie mamy do czynienia z typowym kryminałem czy powieścią detektywistyczną. Choć intryga kryminalna, bardzo pomysłowa, oryginalna i intrygująco splątana, jest wielkim atutem dzieła, to klasyfikując je z perspektywy odczuć czytelnika jest to thriller psychologiczny z silną domieszką innych gatunków. Wspomniany policjant jest w tej powieści postacią niemal drugoplanową, co okazało się ciekawym i udanym zabiegiem. Tym jednak, co sprawia, iż Rachel Abbott stała się jedną z moich ulubionych pisarek, jest jeszcze lepiej widoczna niż w pierwszej części serii finezja, z jaką poprowadzone są aspekty psychologiczne i budowanie napięcia przy pomocy rzeczy niezwiązanych bezpośrednio z samą intrygą kryminalną. Motywem przewodnim warstwy obyczajowo-psychologicznej zaś jest problem zaufania w małżeństwie; odwieczny dylemat pomiędzy kłamstwami, niedomówieniami i przemilczeniami a bolesną prawdą. Świetnie pokazana jest ewolucja prowadząca do rozpadu potencjalnie wspaniałych związków w następstwie prób unikania niewygodnej prawdy.

Książka zdecydowanie lepiej oceniana jest na świecie niż w Polsce. Mam wrażenie, iż to z powodu tego, że większość z nas bardziej niż reszta świata widzi świat poprzez reklamy i etykietki. Skoro kryminał, to ma być kryminał, jeśli thriller, to thriller, a Droga ucieczki wymyka się tradycyjnej literackiej klasyfikacji. Może się zresztą mylę... Może to sprawa tego, jak codzienna mentalność i moralność Anglików odstaje od naszej.

Dla mnie słuchanie audiobooka w interpretacji Filipa Kosiora było prawdziwą literacką ucztą. Zachęcam do sięgnięcia po Toma Douglasa, czy to w wersji czytanej, czy drukowanej. Zaznaczam jednak, że cykl trzeba poznawać po kolei. Inaczej można dużo stracić.

Jeszcze raz gorąco polecam, a sam już ostrzę sobie ząbki na kolejną powieść o sympatycznym brytyjskim policjancie

Wasz Andrew

* akurat w tym przypadku tłumaczenia tytułu z angielskiego na inne języki też nie są wprost, ale nasze jest wyjątkowo niefortunne. W dodatku u nas ta praktyka zmieniania tytułu w ramach tłumaczenia jest tak nagminna, jak chyba nigdzie, i jestem na tym punkcie przeczulony.