Podwójna retrospekcja i kłopoty z pamięcią, czyli Detektyw 3

Detektyw 3

True Detective (season 3)

Ponieważ pierwszy sezon True Detective bardzo mi się spodobał i podzielam zachwyt tych, którzy określają go jako kultowy, a i drugi sezon tego serialu mnie nie zawiódł, nie było wyjścia innego, jak sięgnąć po jego trzecią odsłonę. I znów, podobnie jak w dwójce, choć uważny widz znajdzie w trójce nawiązanie do jedynki, to można powiedzieć, iż w zasadzie poza nazwą Detektyw 3 nie jest kontynuacją poprzednich sezonów i łączy je tylko tytuł oraz nazwisko Nic Pizzolatto. Był on pomysłodawcą, scenarzystą i producentem wszystkich odsłon True Detective, a w trójce jest również reżyserem poszczególnych odcinków.

W pierwszym sezonie wszystko rozgrywało się na odludnych mokradłach południa USA docenionych już przez licznych autorów sensacji, kryminałów i thrillerów, a wprost stworzonych do stworzenia tajemniczej, narkotycznej wręcz atmosfery, która urzekła widzów. W drugim sezonie mieliśmy dla odmiany klimaty miejskie, a trójka znów wraca na pustkowia, tym razem niegościnnych scenerii Arkansas i gór Ozark.

Po miejskim, podporządkowanym mamonie, racjonalnym drugim sezonie, mamy powrót do zbrodni i klimatu rodem z pierwszego. Znów mamy tajemnicze zaginięcie, którego okoliczności jednym kojarzyć się mogą z magicznymi rytuałami i siłami nadprzyrodzonymi, a innym z aberracjami seksualnymi i związanym z nimi rodzajami przestępczości zorganizowanej.

W pierwszej odsłonie Detektywa nowością była narracja przełączająca się pomiędzy czasem teraźniejszym i przeszłym. W trzecim Pizzolatto poszedł na całość i uraczył widzów ciągłymi przeskokami pomiędzy trzema równoległymi ciągami wydarzeń z lat 1980, 1990 i współczesności (decyzja o produkcji sezonu została ogłoszona w 2017, a premiera miała miejsce w 2019). Ten zabieg wymaga od widza wytężonej uwagi; ponadto odbiór filmu utrudniony jest jeszcze przez fakt, iż jeden z dwóch protagonistów ma problemy z postępującą utratą pamięci.

Powróciła tak uwielbiana w jedynce, a porzucona w dwójce, atmosfera tajemnicy, niesamowitości, deliryczny klimat i balansowanie na granicy wytrzymałości psychicznej głównych bohaterów, którymi ponownie, jak w pierwszym sezonie, jest dwuosobowy team detektywów, tym razem w wersji black and white (oskarowy Mahershala Ali jako Wayne Hays i Stephen Dorff jako Roland West).

True Detective 3 jest gratką dla miłośników wytężania umysłu, tym bardziej, iż śledztwo w miarę przybywania nowych dowodów, poszlak, danych i okoliczności, zamiast się prostować, coraz bardziej się gmatwa i komplikuje, zdecydowanie bardziej niż w poprzednich częściach serii. No i coś, czego nie było ani w jedynce, ani dwójce – wisienka na torcie – kompletnie zaskakujące zakończenie. Jakie, tego oczywiście nie zdradzę.

Sezon pierwszy detektywa pokochali chyba wszyscy. Ja również. Może dlatego, że nie można dwóch rzeczy kochać równie mocno, a trójka jednak jedynki nie przeskoczyła, nie powiem, że ją pokochałem. Na pewno jednak i trzecia odsłona True Detective zasługuje na uznanie i polecenie, o czym z przekonaniem Was zapewniam i zapraszam do oglądania

Wasz Andrew

Ocena:

• nie podobało mi się 
• było w porządku 
• podobało mi się 
• naprawdę mi się podobało
• było niesamowicie