Prawdziwe oblicze islamu - Piotr Ibrahim Kalwas i Egipt: haram halal

Piotr Ibrahim Kalwas

Egipt: haram halal

published by Dowody na istnienie 2015

224 strony

ISBN: 9788394146177

Lekturą grudnia 2021 Dyskusyjnego Klubu Książki w Rawie Mazowieckiej, do którego szczęśliwie należę, był reportaż Egipt: haram halal, którego autorem jest Polak-muzułmanin, dziennikarz, mieszkaniec Aleksandrii, Piotr Ibrahim Kalwas. Do książki podszedłem z pewnym dystansem, gdyż poprzednia klubowa pozycja z tego gatunku, Osobisty przewodnik po Pradze Szczygła, choć bardzo interesujący i w sumie mi się podobał, to jednak nie do końca mnie zachwycił.

Polacy i katolicy chyba w ogóle niewiele widzą o islamie i muzułmanach, o ich wersji egipskiej nie wspominając. Informacje w mediach, jeśli już się pojawiają, to wygładzone lub wręcz ewidentnie zakłamane. Nic dziwnego – to temat tabu chroniony przez poprawność polityczną, a ta niedługo zabroni powiedzieć, że Murzyn jest czarny, no bo skoro jest taki sam, jak biały, to nie może być czarny. Haram halal okazał się mieć z tradycyjnym drętwym reportażem niewiele wspólnego. Dotknął niezwykle istotnego i trudnego tematu, a raczej pakietu problemów, jeszcze bardziej bezpośrednio niż zwykli to czynić najwięksi polscy mistrzowie reportażu, na przykład Kapuściński i Szejnert, którzy choć prezentowali całkowicie różną metodologię, to nigdy nie spoglądali na temat aż tak od środka, a nawet od dołu, posuwając się nawet do prowokacji i przywdziewania różnych tożsamości. A ten temat…

W książce znajdziemy sporo klimatów, szczegółów, zaskakujących i szokujących wręcz informacji o islamie, muzułmanach, Egipcie i Egipcjanach. Wiedzy, której nie znajdziemy w informatorach turystycznych, mediach masowego przekazu, ani nawet w trakcie wycieczki nad Nil. Ewentualne wykopanie ich w literaturze wymagałoby nie tylko ogromu pracy, ale przede wszystkim świadomości, czego szukać. A skąd wiedzieć, czego szukać, skoro się praktycznie niczego nie wie?

Piotr Ibrahim Kalwas zbudował ten reportaż jako opis swego życia codziennego w Aleksandrii. Lat, w trakcie których chłonął Egipt. Nie ten wycinek Egiptu wypozowany pod turystów i zagraniczne kamery, ale ten prawdziwy, muzułmański i koptyjski, z poziomu balkonu czy ulicy, a czasami nawet z podziemia. Dzięki szczególnemu talentowi interpersonalnemu, wyczuciu i odwadze, wewnętrznej uczciwości i potrzebie poznania prawdy, udało się autorowi dotrzeć do informacji, których wierni nie zdradzają nie tylko obcym, ale niejednokrotnie nawet współwyznawcom, a nawet nie dopuszczają ich do siebie samych.

W trakcie lektury wypisywałem sobie co bardziej szokujące i zaskakujące wątki, wydarzenia i refleksje. Kiedy teraz na to spojrzałem, postanowiłem nie sięgać do tych zapisków. Jest tego za dużo!!! (Są nawet powiązania z polskimi powstaniami i Mein Kampf!!!) A każda rzecz ważna, interesująca, i trudno się zdecydować co wybrać, a co odrzucić, by ten tekst zanadto się nie rozrósł. Powiem więc tylko, że mamy w książce jakby dwie warstwy. Jedna to konkretne wydarzenia, fakty, obserwacje i informacje. Druga to próba analizy przyczyn takiego a nie innego stanu rzeczy i prawdopodobnych konsekwencji na przyszłość. A wszystko wiąże się z islamem, choć oczywiście nie tylko.

W trakcie lektury książki Kalwasa co chwilę przypominało mi się trudne do przecenienia, fascynujące dzieło Diany West Wielkie kłamstwa Ameryki. W tym ostatnim znajdujemy logiczny wywód poprowadzony „od góry”, od teorii, historii i polityki, z którego wynika, że w dzisiejszych konkretnych realiach nie ma i nie będzie szans na współistnienie islamu i świata zachodniego, a ten pierwszy zrobi wszystko, co będzie mógł, by nas zniszczyć. Egipt Kalwasa, być może nawet bez zamiaru autora, idzie w tym samym rozumowaniu „od dołu”. Z konkretnych, choć niekoniecznie jednostkowych, bo nieraz wręcz powszechnych, wypowiedzi, przekonań, wierzeń, zachowań, rytuałów i działań, wyłania się obraz spójny z wynikami naukowego dzieła Diany West. Ba, gdy weźmiemy pod uwagę, że w bratobójczych zamachach i innych działaniach określanych ogólnie mianem świętej wojny ginie więcej wyznawców islamu niż chrześcijan, to mam wrażenie, że chrześcijaństwo wcale nie jest muzułmanom do permanentnej rzezi konieczne – wystarczą im współwyznawcy, którzy w czymś się różnią, choćby w interpretacji Koranu. No, ale póki są jeszcze jacyś żywi chrześcijanie....

Interesującą sprawą jest też różnica w ocenach książki Kalwasa pomiędzy polsko i rosyjsko języcznymi odbiorcami. Oceny tych ostatnich są przeciętnie o 20% wyższe. Być może wynika to z tego, że jednak Rosjanie mieli z islamem więcej do czynienia niż my, no i nie mają mózgów skażonych propagandą w stylu Jana Pawła II. W moim przekonaniu jego teza, iż muzułmanie i chrześcijanie to bracia w wierze, jest politycznie być może największym błędem w historii Kościoła, gdyż jego konsekwencje dotykają nie tylko wiernych, ale całego Zachodu. Przy okazji był to najlepszy prezent, jakiego demagogowie z kręgu islamskich fundamentalistów mogli oczekiwać od losu. To tak, jakby swego czasu prezydent USA, zamiast wiekopomnych słów o IMPERIUM ZŁA, powiedział o ZSRR, że to nasi bracia w ludzkości.

W Klubie oceny Egiptu rozłożyły się równomiernie pomiędzy „podobało mi się” i „bardzo mi się podobało”. Dla mnie jednak książka Piotra Ibrahima Kalwasa zasługuje na ocenę wyżej, a więc na maksa, który słownie brzmi w mojej skali (zapożyczonej z goodreads.com) – „it was amazing”. To jedna z tych lektur, które zmieniają sposób widzenia świata i patrzenia na rzeczywistość oraz na innych ludzi. A przy tym wszystkim, choć temat ciężki, a momentami nawet bardzo, to napisany z jajem; w sposób, który sprawia, iż książka, poza momentami drastycznymi i przerwami na refleksję, jest wciągającą, świetną rozrywką.

Gorąco polecam i zapraszam do lektury

Wasz Andrew