„Rodzinna wendeta” Tomasz Biedrzycki - przeszli samych siebie

Tomasz Biedrzycki

Rodzinna wendeta

audiobook
czyta: Krzysztof Plewako-Szczerbiński
czas trwania: 5H 5M
wydawca: SAGA Egmont 2019
ISBN: 9788726290042

Podpuszczony przez znajomego i podkuszony rewelacyjnymi ocenami na goodreads.com sięgnąłem po książkę polskiego współczesnego pisarza Tomasza Biedrzyckiego pod tytułem Rodzinna wendeta. Ostatnio dużo słucham książek czytanych, wybrałem więc audiobooka, któremu głosu użyczył Krzysztof Plewako-Szczerbiński.

Tajemnicze, brutalne zabójstwo. Młoda policjantka Jolanta Torwicka zostaje rzucona w wir śledztwa przez szowinistycznego szefa, nietrawiącego kobiet w mundurze. Mimo wszystkich przeciwności, dziewczyna radzi sobie całkiem nieźle. Gdy intryga nabiera kolorów, okazuje się, że gra toczy się nie tylko o rozwikłanie okoliczności morderstwa, ale również o stanowisko jej szefa…

Taką notką zachęca nas wydawnictwo i bardziej fabuły nie będę przybliżał. Zwykle opisuję całościowe wrażenia z lektury, refleksje jakie we mnie wzbudziła i odczucia, które wywołała, ale tym razem nie dam rady. Poniżej przedstawiam więc zapis moich odczuć w formie notatek sporządzanych na bieżąco. Przytaczam je w takiej kolejności, w jakiej powstawały, co najwyżej z dopiskiem, że się powtarzały lub coś dotyczy całego „dzieła”. Dodam tylko, że im dalej, tym mniej notowałem. Nie miałem już siły.

• Lektor wkurzający od samego początku.
• Kompletny brak znajomości realiów polskiej policji, no może poza ukazaniem jej nieudolności. Autor mógł się wysilić i podpytać jakiegoś gliniarza jak wygląda praktyka, a jak teoria, zamiast wypisywać takie bzdury.
• Pierwsza scena, w której naprawdę nic się nie dzieje, a lektor już każde słowo akcentuje tak, jakby to była kulminacyjna scena jakiegoś thrillera. I tak do samego końca książki. Masakra jakaś. Cały czas nasuwa z taką jakąś dziwną emfazą, że aż zaburza to normalną percepcję powieści.
• Powtórzenia.
• Beznadziejne – idą piechotą przez kilka przecznic do taksówki (kto dziś mając komórkę w kieszeni łazi po mieście szukając taryfy), rozmawiają, a ona potem mówi do taksówkarza, że będzie wysiadać.
• Inna scena - on się jej przedstawił, ona jemu nie, a on wali do niej po imieniu. A to wciąż dopiero początek powieści.
• Mieszanka spowodowało – tak to mówią chyba tylko na wsi, ale nie w mieście, w dodatku to styl narratora, a nie jednej z postaci.
• W kółko powtarzają się te same zwroty i sformułowania, często niezbyt szczęśliwe, jak na przykład ich wzrok się spotkał (sic!) - że-na-da!
• Niezauważalne odstępy pomiędzy akapitami, co w przypadku przeniesienia akcji lub przeskoku czasowego dezorientuje słuchacza.
• Pędząca w obłędnym pędzie – co chwilę takie kwiatki.
• Powtórzenia tak nagminne i powszechne, że aż żal tego słuchać. Tak jakby nie istniał słownik synonimów, którym się można wspomóc, gdy ktoś ma podstawowe braki w słownictwie.
• To już jest jakaś kpina – słuchacz ma wrażenie, że w dłuższych zdaniach częściej zdarza się powtórzenie, niż użycie wyrazu bliskoznacznego.
• Znaczna część uczniów podstawówki przypuszczalnie byłaby w stanie napisać tekst poprawniejszy stylistycznie.
• To naprawdę trzeba mieć talent. Te powtórzenia są momentami aż dziwne, jakby sztuczne i na siłę, gdyż użycie innych wyrazów, bez powtórzenia, często nasuwa się samo. Tak jakby autor robił na złość czytelnikowi. Może też po to, by potem naśmiewać się z recenzentów, którzy pełni ochów i achów udają, a może i nie, że tego nie widzą.
• Chyba sam nie wie co pisze; z dwuosobowej ekipy prowadzącej postępowanie jeden w szpitalu, druga porwana, może zamordowana, sprawca na wolności, a policjanci mówią o sukcesie, i to nie do mediów, a w prywatnej koleżeńskiej rozmowie.
• Jedyne co może w tej powieści zainteresować, to sceny gwałtów, o ile ktoś w takich rzeczach gustuje. Ale i to nawet tylko dla początkujących w temacie. Byli już inni znani autorzy, którzy ten temat dla zboków wyeksploatowali, tyle że mieli lepsze pióro.

No – to macie obraz całości. I lektor, i pisarz, przeszli samych siebie, ale nie narzekam – sam sobie jestem winien. Skleroza to siostra moja rodzona i zapomniałem, że już kiedyś czytałem jedną książkę tego autora; co prawda SF, lecz nie było wiele lepiej. Nie polecam i zdecydowanie odradzam

Wasz Andrew