Mądrości Moniki Olejnik

czyli wrażenia z jej spotkania z Leszkiem Millerem

W ostatnim poście narzekałem trochę na poziom dziennikarzy telewizyjnych, i nie tylko, a tu proszę - znowu z tej samej szufladki biorę. Wczoraj w Radio Zet usłyszałem zapowiedź, iż gwiazda naszych ogólnokrajowych mediów Monika Olejnik będzie rozmawiać z premierem Leszkiem Millerem. O ile pani Monika ani mnie ziębi, ani grzeje, a często wręcz denerwuje, o tyle jej goście często mówią bardzo ciekawie. Że zaś Leszka Millera uważam za bardzo interesującą postać, która w innym miejscu i czasie mogłaby zostać uznana za męską wersję Margaret Thatcher , byłem mocno zainteresowany. Niestety, prowadząca audycję wyraźnie próbowała ośmieszyć osiągnięcia PRL, co stało się motywem wiodącym rozmowy. Żałosne. To oczywiście tylko wystawia jej świadectwo jako osobie i jako dziennikarzowi, jednak nie byłoby dla mnie impulsem do skreślenia o tym chociażby jednego słowa. Najciekawsze przyszło później.

Gdy pani Olejnik zbytnio się już zagalopowała, pan Miller próbował ją ostudzić mówiąc, że on nie uważa, by PRL był czasem, który zapisał się tylko negatywnie na kartach historii. Powiedział, że nie wiadomo, gdzie byśmy dziś byli, gdyby nie PRL. Wówczas dziennikarka tonem świadczącym o wyraźnym zamiarze wyszydzenia stwierdziła, że pewnie chodzi mu o darmowe studia, likwidację analfabetyzmu oraz elektryfikację miast i wsi. Premier odpowiedział spokojnie, że właśnie o to mu między innymi chodzi. Dodał, że faktycznie dzięki PRL-owi oboje ukończyli studia i wcale tego nie zamierza się wypierać. Monika Olejnik odparowała, że ona niczego PRL-owi nie zawdzięcza, gdyż w realiach dzisiejszej szczęśliwej Polski, nawet gdyby nie miała pieniędzy, poszłaby na zmywak i zarobiła na studia. Oczywiście były jeszcze infantylne wręcz zaczepki pod adresem Millera typu przepełnione więzienia PRL-u, cenzura, itd. Szkoda, że pan Leszek, ani co dziwne nikt inny wcześniej w podobnych sytuacjach, nie odpowiedział, żeby porównała to, co się w tym samym czasie działo na cudownym Zachodzie. Strzelanie ostrą amunicją nie do zbuntowanych górników dążących do obalenia ustroju, co nawet teraz spotkałoby się z podobną reakcją, ale do pokojowych, antywojennych demonstracji studenckich czy wieców popierających reformy, a nie zmianę ustroju. Strzelano jak do psów do Irlandczyków i Murzynów, a sprawcy tych morderstw nigdy nie zostali napiętnowani. Do dziś noszą medale, dostają wysokie emerytury, a okaleczone ofiary, w przeciwieństwie do naszych kombatantów, nie mają żadnych świadczeń z tego tytułu. O tym, co działo się na wschód od nas, nawet nie ma co wspominać. Nie o tym jednak chciałem, więc wróćmy do najważniejszego. Do dnia dzisiejszego. Do tego zmywaka.

Z wyjątkiem tych, którzy są u przysłowiowego żłobu, wszyscy w Polsce już zauważyli, że klasa polityczna, poza nielicznymi wyjątkami, nie ma u nas żadnego powiązania z realiami, w jakich żyje większość społeczeństwa. Żyją w innym świecie, zresztą trudno, by było inaczej, wobec przepaści między ich dochodami (określenie zarobki byłoby tutaj niewłaściwe), a wielu z nich uważa się za nadludzi; stojących ponad prawem i moralnością. Teraz jednak wyraźnie się okazuje, że i niektórzy dziennikarze utracili kontakt z rzeczywistością.

Wyobraźmy sobie, że ktoś, kto nie ma w nikim innym oparcia, samotnie chce utrzymać się tylko ze swojej pracy i jeszcze opłacić studia wieczorowe. Po pierwsze praca musi mu zapewnić wystarczające zarobki, by mógł się samodzielnie utrzymać (jedzenie, mieszkanie, ubranie, itd.) oraz pozostawić wolne środki na studia (nie tylko czesne, ale różne inne wydatki, które wcale nie są małe). Nie można przecież mieszkać w norze pod mostem, bo po ciemku nie można się uczyć, a projektów nie można kreślić na kolanie. Nie może być to też praca, w której nadgodzinami nadrabia się niską stawkę godzinową, gdyż przecież kiedyś trzeba się uczyć. Jakby tego było mało, pracodawca musi zapewniać wolne w czasie zjazdów, egzaminów i inne ulgi, bez których nie da się ukończyć studiów w naszym kraju, w którym nawet na najlepiej ocenianych uczelniach, jak w podstawówce, sprawdza się obecność nie tylko na ćwiczeniach, ale nawet wykładach. Jeśli komuś (szczególnie kieruję te słowa do Moniki Olejnik), uda się znaleźć taki zmywak, niech szybko da mi znać. Mam wielu znajomych, którzy natychmiast podejmą na nim pracę, choć mają i rodziców, i zatrudnienie, tylko na wiele gorszych warunkach. Za groszowe stawki, bez ustalonych godzin, bez prawa do urlopu, bez ubezpieczenia. Nie wspomnę o sierotach i biedakach bez pracy.

Wasz Andrew